Mόλις λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του άλμουμ «Πέρα από τη θάλασσα» με τις δώδεκα διασκευές σε μερικά από τα πλέον λατρεμένα τραγούδια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, και δεδομένου ότι ήταν ο ίδιος ο Γιάννης Μαρκόπουλος που, με αφορμή τα ογδοηκοστά γενέθλιά του, προσέγγισε πριν από 4 χρόνια τον Παύλο Παυλίδη ρίχνοντας στο τραπέζι την ιδέα ενός ομολογουμένως παράτολμου μουσικού πειράματος, δίνοντάς του μία εμφατική carte blanche για να μεταχειριστεί κατά βούληση το έργο του, είναι απολύτως λογικό να κυριαρχεί μία πολύ συγκεκριμένη απορία στο μυαλό όλων όσων σήμερα ακούνε το δισκογραφημένο αποτέλεσμα.
Πώς κρίνει ο ίδιος ο Μαρκόπουλος τις διασκευές του Παυλίδη;
Ο Παυλίδης μεταφέρει στο Magazine τα σχόλιά που άκουσε, όχι verbatim, αλλά το πνεύμα τους. «Αν πω τα πράγματα που μου είπε θα φανώ σαν κάποιος που κοκορεύεται τώρα και το απολαμβάνει. Δεν ξέρω αν δημόσια είναι καλό όλο αυτό» λέει προφανώς γιατί και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι ο νέος του αυτός δίσκος συζητιέται πολύ και μάλιστα έντονα, on και offline, μόνο που online όλο αυτό αποκτά μια κάπως φαιδρή, διχαστική διάσταση, γιατί ως συνήθως online δύσκολα θα συμμετάσχει σε μία συζήτηση ακόμη και για ένα δίσκο μουσικής κάποιος που απλώς ο δίσκος μουσικής του αρέσει πολύ, λίγο ή καθόλου.
Όχι, η μη-συζήτηση θα γίνει ανάμεσα σε αυτούς που σε αποθεώνουν και το φωνάζουν, γιατί: «Ανατριχίλα, έπος, ψυχεδέλεια… Απ’ το 1995 σ’ ακούμε ρε Παύλο κι ακόμα μας εντυπωσιάζεις… Σ’ ευχαριστούμε ανείπωτα», όπως σχολιάζει κάποιος τα «Μαλαματένια λόγια» στο YouTube. Και σε εκείνους που σε «θάβουν» και το φωνάζουν γιατί: «Το άκουσε ο πατέρας μου και γέλαγε δυνατά» όπως σχολιάζει κάποιος άλλος στο ίδιο τραγούδι· ή γιατί ο Παυλίδης τόλμησε να βάλει δικούς του στίχους σε δύο τραγούδια – πάντως σε ένα από τα υπόλοιπα («Όχι δεν πρέπει») τους στίχους έγραψε κάποτε ο ποιητής Γιώργος Χρονάς, άρα έχει ενδιαφέρον και το δικό του, εγκωμιαστικό σχόλιο: «Μετατρέποντας τους χτύπους της καρδιάς του σε μονότονο ήχο, ο Παύλος Παυλίδης στο cd του με διασκευές του σε τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου, με τίτλο “Πέρα από τη θάλασσα” και μουσική που καλύπτει την μοίρα των ανθρώπων μας αφήνει να ξαναγεννηθούμε. Η φωνή του φτάνει στα αυτιά μας όπως οι Μπητλς, ο Τζων Λένον, μέσα από το υπόγειο τμήμα ενός υποβρυχίου.Το κίτρινο υποβρύχιο;».
Μόλις λίγες όμως είναι και οι μέρες που απομένουν μέχρι όλο αυτό το εγχείρημα να κορυφωθεί στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (1-5/2) και ο Παυλίδης τονίζει ότι αυτό που θα γίνει επί της Κεντρικής Σκηνής δεν θα είναι παρουσίαση του δίσκου αλλά παράσταση, «με ό,τι σημαίνει αυτό». «Μια παράσταση στην οποία ό,τι παίζεται, υπάρχει λόγος που παίζεται» λέει ο σκηνοθέτης της Χρήστος Σαρρής. «Ο Παύλος στη Στέγη θα έχει την ευκαιρία να…διασκευάσει τις διασκευές».
Και ο Παύλος συμπληρώνει: «Υπάρχουν κοστούμια. Υπάρχει σκηνικό. Υπάρχει φωτιστής. Υπάρχει άνθρωπος που ασχολείται με την κίνηση». Προφανώς σε πρώτο πλάνο υπάρχουν οι μουσικοί: «Δεν είναι οι Hotel Alaska, ένα φωνητικό συγκρότημα και ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Είναι πια ένα συγκρότημα με 13 μέλη, το οποίο αυτοδιευθύνεται».
Άλλη μια απορία: Να χειροκροτάει ο κόσμος ανάμεσα στα τραγούδια ή όχι; «Να χειροκροτάει, γιατί όχι; Είναι μια μουσική παράσταση».