Οι εκδόσεις IANOS και το βιβλιοπωλείο ΕΠΙΠΕΔΟ παρουσιάζουν τα βιβλία Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ, ΛΟΓΟΣ Α’ και Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ, ΛΟΓΟΣ Β’ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ Δ. ΚΑΝΕΛΛΟΥ.
Για τα βιβλία θα μιλήσουν οι:
-Advertisment-
ΑΛΤΑΝΑ ΠΟΔΙΩΤΗ εικαστικός
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ φιλόλογος, μέλος Δ. Σ. ΟΠΑΣΤΕ
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ λογιστής-φοροτεχνικός, πρόεδρος φορέα ΠΕΛ Α.Ε., ΟΤΑ, αντιπρόεδρος «Μουσείο-Ιστορικό Αρχείο Ρούμελης».
Στο πλαίσιο της παρουσίασης των δύο (2) του βιβλίων, ο συγγραφέας θα παρουσιάσει επίσης το υπό προσεχή έκδοση τρίτο του βιβλίο που θα αναφέρεται στα 40 χρόνια της διπλωματικής του πορείας, καθώς και στις ειδικές αποστολές που του είχαν ανατεθεί.
Λίγα λόγια για το πρώτο βιβλίο:
-Advertisment-
Το πρόσωπό της είχε ένα παράξενο, μόνιμο, σκοτεινό χαμόγελο. Της άρεσαν οι άνδρες με τα σγουρά μαλλιά γιατί ήξερε πως πίσω από το κοντύτερο σημείο του εαυτού σου βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας. Την έβλεπες και μονολογούσες: «Πόσο λάθος έχουν όλοι όσοι υποτιμούν τη γυναίκα». Μεγάλο. Αναπόφευκτο, ίσως. Στην ηλικία των είκοσι διάβαζα τον πρόλογο του Guy de Maupassat στο βιβλίο του Prevost, «Η ιστορία της Mao Lescaut και του Ιππότη των Grieux». «Οι λυσσασμένες προσπάθειες να δημιουργήσουμε τις γυναίκες γιατρούς, πολιτικούς, ζωγράφους, ποιητές, απέτυχαν», έγραψε πριν από 200 χρόνια… αλλά συνέχιζε με τρόπο ηρωικό: «Η γυναίκα στη Γη έχει δύο μοναδικούς ρόλους: Τη μητρότητα και την αγάπη. Πόσο μπορεί ν’ αντέξει η λογοτεχνία χωρίς τη μητρότητα και την αγάπη; Φοβάμαι ότι έτσι γεννήθηκαν τα μάτια τα καυτά που έβλεπαν μπροστά τους ένα μοναδικό καθήκον, μια διακριτική ηχητική της Τέχνης, ένα μυστηριώδες ρίγος ενός χαδιού». Η νέα αυτή ηγεσία ήθελε τον αρχηγό με τα δικά της χαρακτηριστικά: Όλα στη φάση της ζωής μας έχουν ένα χαρακτήρα θηλυκό. Ο αρχηγός έπρεπε να επιβάλλεται με τη δύναμη της ματιάς του, με το χαμόγελο των χειλιών του και τη φόρμα της κίνησης του σώματός του. Πού τη βλέπετε τη βία; Υπάρχει τρόπος να λυτρωθεί η ψυχή των ηρώων; Υπάρχει τρόπος να σωθεί η Ελλάδα, η ψυχή μας, ο κόσμος ολόκληρος από τις δυστυχίες και την «ταπεινωτική» μητρότητα; Αυτή ήταν η απάντηση του Σπάρτακου όταν έκλεινε ο κύκλος της σύντομης ζωής του. Ένας έντονος διαλεκτικός ρους, μια συνεχής άσκηση ετοιμότητας για τα μελλούμενα και την επιταγή να γεννηθούμε και να μείνουμε ελεύθεροι, να δημιουργούμε και να αγγίζει η ψυχή μας τον Θεό που είναι η μετενσάρκωση της Αλήθειας. Οι ψυχές των Ανθρώπων όταν γεννιούνται αισθάνονται τη γλυκύτητα της ανθρωπότητας. Το ίδιο και τη στιγμή του αποχαιρετισμού. Ένας αυστηρός κριτής μάλλον δε θα αμφισβητήσει κατά πόσο η σκέψη είναι συγκροτημένη. Θα επιμείνει στο «διά ταύτα». Και μάλλον αυτό είναι η ουσία. Η πένα και τα χρώματα γίνονται σάλπισμα.
Λίγα λόγια για το δεύτερο βιβλίο:
Πρόκειται για το δεύτερο πολιτικό μυθιστόρημά του και ακολουθεί ως συνέχεια του πρώτου μέρους «Η τελευταία προειδοποίηση. Λόγος Α’ – Η απάντηση του Σπάρτακου» (εκδ. Θερμαϊκός, 2012). Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες. Στο «δυνατό» αυτό σύγχρονο πολιτικό βιβλίο, ο συγγραφέας σκιαγραφεί τη σκοτεινή πλευρά της ζωής του ήρωά του, που, «ολομόναχος» πλέον και «χωρίς ταυτότητα», παλεύει να αυτοπροσδιοριστεί στη νέα πολιτική πραγματικότητα και έρχεται σε σύγκρουση με το παρελθόν του. Αυτό που ήθελε να μου πει ο Αρχηγός ήταν απλό: Με το όνομά μου, τις γνωριμίες μου, τον τρόπο μου και τις ιδέες μου, να παρασύρω όλο τον συρφετό των «ανένταχτων» και αιρετικών σε ένα δίχτυ υποταγής! Να ντύναμε μ’ έναν κόκκινο καμβά το παρελθόν, να χτυπούσαμε τα άκρα για να μας προκύψει ένα ανεξίτηλο εθνικό μέλλον. Μια εθνική ανάπτυξη που θα υλοποιούσε όλα τα όνειρα για να αναδείξει τη δική της φυσιογνωμία ενός νέου, ακραίου πολιτικού συστήματος! Μονολογούσα ότι ούτως ή άλλως κάθε νίκη μου στη ζωή ήταν και ήττα μαζί. Αφού είχα προδοθεί από τα πρόσκαιρα σκιρτήματα της χαράς και του αγώνα, θα ακολουθούσα συνειδητά την πορεία του «προδότη»… Ενός υφισταμένου! Τα πολιτικά μου πάθη δεν τα απεμπολούσα. Ούτε την ερωτική μου λαγνεία. Ποιος όμως θα πίστευε ότι θα μπορούσα να μην είχα ερωτευτεί μέχρι σήμερα; Εκατοντάδες ονόματα γυναικών μού γλιστρούσαν στο μυαλό αλλά δεν έμενα σε κανένα. Μόνο ένα γυναικείο όνομα συνεχίζει να με καίει: η Ελλάδα!
