Ο αγώνας ενός πατέρα και η συνείδηση μιας χώρας Ένα κείμενο που γράφτηκε με την καρδιά — για την Ελλάδα που πονά, αλλά συνεχίζει να ελπίζει.

Για τον Πάνο Ρούτσι, που μας θύμισε τι σημαίνει να μένεις όρθιος απέναντι στο σκοτάδι.

-Advertisment-

Καλησπέρα.
Είμαι η Κατερίνα, μια γυναίκα που προχωρά στα 36 της χρόνια· και αναφέρω την ηλικία μου μόνο και μόνο για να καταλάβετε σε ποια γενιά ανήκω.

Σαν Ελληνίδα – και συγκεκριμένα ως κάτοικος της Λαμίας – πάντοτε ένιωθα περήφανη για τη χώρα μου· για την ιστορία, τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμά της.
Για όλη αυτή την πλούσια κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοί μας.

Μεγάλωσα μαθαίνοντας να αγαπώ την Ελλάδα, να τη σέβομαι, να πιστεύω πως μέσα σε αυτόν τον τόπο υπάρχει κάτι βαθιά ιερό – μια δύναμη, μια ψυχή που μας ενώνει.

Παρακολουθώντας τις τελευταίες 23 μέρες την υπόθεση του Πάνου Ρούτσι – του τραγικού πατέρα που έχασε το παιδί του, ενός από τους πολλούς τραγικούς γονείς του φλεγόμενου τρένου των Τεμπών – δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πώς φτάσαμε ως εδώ.

Γιατί ναι… πρόκειται για κατάντια.
Μια κατάντια μιας χώρας που κάποτε υπήρξε σύμβολο πολιτισμού, αξιών και ανθρωπιάς, και σήμερα μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό της – την ψυχή της.

Βλέποντας αυτόν τον άνθρωπο να παλεύει μόνος του, να πεινά, να εξαντλείται σωματικά αλλά να στέκεται όρθιος ψυχικά, ένιωσα ντροπή.
Ντροπή που ζούμε σε μια χώρα όπου για να ακουστεί η αλήθεια πρέπει κάποιος να φτάσει στο χείλος του θανάτου.
Ντροπή που τόσοι άνθρωποι χάθηκαν άδικα και, αντί να υπάρξει δικαιοσύνη, βλέπουμε μόνο σιωπή, συγκάλυψη και αδιαφορία.

Γιατί αφήνει αυτή η χώρα να φεύγουν έτσι νεαρά παιδιά με όνειρα;
Γιατί στερεί από γονείς τα παιδιά τους, από παιδιά τους γονείς τους;
Γιατί να μένουν όλα αυτά ατιμώρητα;
Και γιατί να φοβόμαστε να μιλήσουμε?

Μέσα σε όλα αυτά τα “γιατί”, ήρθε ένας άνθρωπος που ύψωσε το ανάστημά του για να αποδώσει δικαιοσύνη.

Ο αγώνας του Πάνου Ρούτσι δεν είναι μόνο προσωπικός πόνος.
Είναι μια κραυγή για δικαιοσύνη που αφορά όλους μας.
Παλεύει γιατί δεν θέλει κανένας άλλος γονιός να βιώσει το ίδιο αβάσταχτο χάος.
Κανένα παιδί να χαθεί άδικα.
Καμία αλήθεια να μένει κρυμμένη πίσω από ένα καλά οργανωμένο ψέμα.

Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πραγματικό μήνυμα του Πάνου Ρούτσι:
Ότι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, όταν η αδικία γίνεται καθεστώς και η σιωπή συνηθίζεται, υπάρχει πάντα κάποιος που θα σταθεί όρθιος και θα θυμίσει σε όλους μας τι σημαίνει ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ίσως να μην μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μονομιάς.
Μπορούμε όμως να σταθούμε δίπλα σε εκείνους που παλεύουν γι’ αυτόν.

Μερικές φορές, ένας άνθρωπος αρκεί για να ταρακουνήσει μια ολόκληρη κοινωνία.
Ο Πάνος Ρούτσι μας δείχνει πως η αλήθεια και η αξιοπρέπεια δεν πεθαίνουν.

Κι αν αυτός μπορεί να σταθεί όρθιος απέναντι στο άδικο,
τότε κι εμείς μπορούμε να μην γυρίζουμε το κεφάλι.

Η αλλαγή ξεκινά από την τόλμη να μην σιωπήσουμε.
Δείχνοντάς μας πως η θέληση — πάντα νικά. Σε ευχαριστούμε, Πάνο Ρούτσι, που είσαι φως μέσα στο σκοτάδι.