Τι μας λέει ο αφηγητής του Κέρουακ, ο Σαλ Πα ραντάιζ:
«Κι όμως χόρευαν στον δρόμο, σαν αλλοπαρμένοι, κι εγώ, ως συνήθως, σερνόμουν πίσω τους, όπως κάνω μια ζωή με τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν. Γιατί οι μόνοι που με ενδιαφέρουν είναι οι τρελοί, αυτοί που είναι τρελοί με τη ζωή, τρελοί με την κουβέντα, που ποθούν ταυτοχρόνως τα πάντα, εκείνοι που ποτέ δεν χασμουριούνται και δεν λένε κοινοτοπίες… αλλά καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν πυροτεχνήματα μέσα στη νύχτα».
Αυτή η αναζήτηση φέρνει τον Σαλ στον δρόμο για το Ντένβερ και το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Άντζελες, το Τέξας και το Μεξικό, άλλοτε με τον Ντιν, τον ήρωα-άγιο φίλο του, άλλοτε μονάχος του. Υπάρχουν κομμάτια του “Στο δρόμο”, όπου το γράψιμο έχει τόση ομορφιά που σχεδόν σου κόβεται η ανάσα. Υπάρχει η περιγραφή μιας τσάρκας μ’ αυτοκίνητο μέσα απ’ όλη τη χώρα που μοιάζει πολύ με μια τσάρκα πάνω σε τρένο που αφηγείται ο Τόμας Γουλφ στο Του καιρού και του ποταμού. Υπάρχουν λεπτομέρειες ενός ταξιδιού στο Μεξικό (κι ένα ιντερλούδιο σ’ ένα μεξικάνικο μπορντέλο) που είναι μαζί τρομερές, τρυφερές και αστείες. Και, τελικά, υπάρχει μια περιγραφή τζαζ που δεν υπάρχει άλλη τέτοια στο αμερικάνικο μυθιστόρημα, είτε για τη διορατικότητά της είτε για το στυλ είτε για την αριστουργηματική τεχνική της.
Γι’ αυτούς και άλλους πολλούς λόγους, το “Στο δρόμο” είναι ένα μεγάλο μυθιστόρημα.
-Advertisment-
https://www.neolaia.gr/2020/05/01/33-vivlia-pou-alaxan-ton-tropo-pou-blepoume-ti-zoi/