Το πρωτότυπο Tron του 1982 υπήρξε η πρωτοποριακή προσπάθεια της Disney, υπό τον οραματιστή Στίβεν Λίζμπεργκερ, να φέρει συναίσθημα και μια πιο “γλυκιά” διάσταση στην ανερχόμενη τότε τεχνολογία. Εμπνευσμένο από το κλασικό Pong, δημιούργησε ένα αξέχαστο σύμπαν με χρήση πρωτόλειων δισδιάστατων υπολογιστών. Η ταινία είναι γνωστή και για το ανέκδοτο της Ακαδημίας, που την πρότεινε για Όσκαρ Ήχου και Κοστουμιών, αλλά απέκλεισε τα οπτικά εφέ με την αιτιολογία ότι η χρήση υπολογιστή ήταν “κλεψιά”.
Σήμερα, οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά. Μετά το Tron: Legacy, το νέο σίκουελ Tron: Ares, σε σκηνοθεσία του υποψήφιου για Όσκαρ Νορβηγού Γιόακιμ Ρένινγκ, φέρνει στο προσκήνιο το καίριο θέμα της Τεχνητής Νοημοσύνης. Ο Τζάρεντ Λέτο υποδύεται το πρόγραμμα Ares, το οποίο, με πολεμοχαρές όνομα, δραπετεύει από τις εντολές του Έβαν Ντίλιντζερ (Έβαν Πίτερς) και εισέρχεται στον πραγματικό κόσμο. Στην προσπάθειά του εμπλέκεται η Ιβ Κιμ (Γκρέτα Λι), που προσπαθεί να ανακτήσει τον κώδικα της αιωνιότητας.
-Advertisment-
Παρόλο που το Ares επιχειρεί να εξευμενίσει τις απειλητικές οντότητες της σύγχρονης κοινωνίας, το σενάριο παραμένει ο αδύναμος κρίκος της σειράς. Επιπλέον, η οπτική αρτιότητα δεν φαίνεται να έχει σημειώσει τη δέουσα πρόοδο από το Legacy. Η προσθήκη, πάντως, του Τζεφ Μπρίτζες, αν και καθυστερημένη, προσδίδει χιούμορ. Τη μουσική αναλαμβάνουν οι Nine Inch Nails, αντικαθιστώντας τους Daft Punk και δημιουργώντας ένα σάουντρακ που, με αναφορές στη synth-pop των Depeche Mode, συνδέει τα ’80s με τη δεκαετία του ’20, διατηρώντας το απαραίτητο ρετρό-γκάζι.